Dlaczego dyskomfort sprawia, że odkładasz rzeczy na później (nawet gdy wiesz, że nie powinieneś)?

W dwóch poprzednich wpisach pisałam o tym, jak strach przed porażką i sukcesem może wywoływać prokrastynację. Ale jest jeszcze jeden potężny czynnik, który często pomijamy: dyskomfort.

Brzmi znajomo?

„To zadanie wydaje się zbyt przytłaczające, nudne albo frustrujące — zrobię je później.”

To nie tylko złe planowanie — to reakcja emocjonalna.

Nasze mózgi są zaprogramowane, by szukać przyjemności i unikać bólu. To podstawowa prawda neurobiologii i psychologii zachowań. Gdy coś wydaje się nieprzyjemne, frustrujące lub emocjonalnie obciążające, odsuwamy to na bok — nie dlatego, że jest trudne, ale dlatego, że jest niewygodne.

Problem: Unikanie dyskomfortu go nie rozwiązuje

Odkładanie zadania może na chwilę przynieść ulgę, ale prawie zawsze pogarsza sprawę. Napięcie rośnie. Dyskomfort nie znika — zamienia się w stres. A zadanie nadal czeka.

Nawet jeśli kochasz to, co robisz, nie każda część procesu jest przyjemna. Rozwój to także nieefektowna, mozolna robota.

Dzieci unikają rzeczy, na które „nie mają ochoty”. U dorosłych taka postawa to nie tylko brak produktywności — to oznaka emocjonalnej niedojrzałości.

Prawdziwy postęp zaczyna się od akceptacji dyskomfortu.

Jak przez to przejść? Oto kilka sprawdzonych strategii:

→ Skup się na nagrodzie Nie koncentruj się na samym zadaniu — pomyśl, jak się poczujesz, gdy będzie wykonane. Ulga, lekkość, duma? Wyobraź to sobie.

→ Zacznij od małego kroku James Clear (autor Atomowych nawyków) proponuje zasadę 2 minut: zrób wersję zadania, która zajmie dwie minuty lub mniej. Działanie buduje rozpęd.

→ Motywacja przychodzi po działaniu Czekanie na „gotowość” rzadko działa. Zacznij nawet wtedy, gdy to niewygodne. Motywacja często pojawia się dopiero po starcie.